Ağıt

Ne manasız hayaller kurmuşum sahi,

İnanmıştım erişeceğime dahi,

Nasıl bilebilirdim gerçeği oysa,

Kaderin olacağını düşe mani.

Arzularım adeta baki bir rüya,

Tek hakikatim sahtelik olmuş güya,

Saplanınca gerçeğin hançeri kalbe,

Kül olur inandığım bütün o hülya.

İçimden bir alev yükseliyor pare,

Öfkem olmuş başıboş sanki avare,

Parçalar durur günbegün yüreğimi,

Ait olması gereken yerde yâre.

Madem bırakmaz oldu peşimi zillet,

Eser kalmayı gerektirir vaziyet,

Ne oyunlar çevirir kim bilir bana,

Amma da inatçı imiş ki bu illet.

Kalmak elzemdir karşısında hep âlâ,

Her ne kadar çilekeş olsa da bela,

Yangına itibar etme o tutuşan,

Sabır ona galip gelecektir illa.